Η σημασία που έχει ο χοίρος για τα Χριστούγεννα στο νησί αποτυπώνεται μέχρι και στους στίχους που ακόμα μαθαίνουν και τραγουδούν οι νέες γενιές στα Kρητικά κάλαντα:
«....Είπαμε δα για την κερά ας πούμε για τη βάγια
άψε βαγίτσα το κερί, άψε και το διπλέρι
και κάτσε και ντουχιούντισε ήντα θα μας εφέρεις.
Για απάκι, για λουκάνικο, για χοιρινό κομμάτι
κι από τον πύρο του βουτσού να πιούμε μια γεμάτη.
Κι από τη μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι...»
άψε βαγίτσα το κερί, άψε και το διπλέρι
και κάτσε και ντουχιούντισε ήντα θα μας εφέρεις.
Για απάκι, για λουκάνικο, για χοιρινό κομμάτι
κι από τον πύρο του βουτσού να πιούμε μια γεμάτη.
Κι από τη μαύρη όρνιθα κανένα αυγουλάκι...»
Δεν ήταν απλά ένα έθιμο, ήταν μια αρχαία συνήθεια που επέζησε αιώνες, τόσο στον ελληνικό όσο και στο ρωμαϊκό κόσμο.
Ήταν ο κόπος μια ολόκληρης χρονιάς και αρκετά γεύματα της κάθε οικογένειας μέχρι και το Πάσχα που σειρά είχαν αλλά σφάγια.
Ο χοίρος σφαζόταν μια φορά το χρόνο, μόνο παραμονές Χριστουγέννων. Η κάθε οικογένεια τον φρόντιζε και τον τάιζε για να τον κάνει να ζυγίζει περισσότερο από 100 οκάδες.
ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΑΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ