Στην είσοδο του λιμανιού, εκεί που τελειώνει ο δυτικός μόλος, δεσπόζει ένα επιβλητικό φρούριο. Κατά τη Βενετοκρατία ήταν γνωστό με τα ονόματα Rocca a Mare ή Castello a Mare ή Castello, δηλαδή φρούριο στη θάλασσα. Επικράτησε τελικά να ονομάζεται Κούλες όνομα που προέρχεται από την τούρκικη ονομασία Su Kulesi. Θεμελιώθηκε την τρίτη δεκαετία του 16ου αιώνα πάνω σε μια μικρή βραχώδη έξαρση όπου παλιότερα υπήρχε ένας ψηλός στρογγυλός πύργος με επάλξεις. Επειδή η επάνω επιφάνεια της βραχώδους έξαρσης, όπου χτίστηκε το φρούριο, ήταν αρκετά μικρότερη οι Βενετοί αναγκάστηκαν να συμπληρώσουν την έκταση του φυσικού βράχου με αποθέσεις μεγάλων ποσοτήτων φερτών
βράχων και ογκόλιθων.
Έμβλημα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας (βενετικά: "(Serenìsima) Repùblica Vèneta"ή "Repùblica de Venesia", ιταλ.: "Serenissima Repubblica di Venezia"), υπήρξε ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την πόλη της Βενετίας (στην βορειοανατολική Ιταλία). Επιβίωσε για πάνω από χίλια χρόνια, από τα τέλη του 7ου αιώνα ως το 1797 και αποτέλεσε σημαντικό οικονομικό και εμπορικό κέντρο κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.
Η περιοχή όπου βρίσκεται η πόλη της Βενετίας ήταν ένα σύνολο μικρών λιμνών, που αποτέλεσαν φυσικό οχυρό κατά των βαρβαρικών επιδρομών των Ούννων και των Λομβάρδων, καθώς η επιρροή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά τον 6ο και 7ο αιώνα σταδιακά έφθινε. Κάποια στιγμή τον 8ο αιώνα, λέγεται ότι οι κάτοικοί της, οι Ενετοί (αρχικά δασυνόμενη - "Ἑνετοί" - η λέξη προφερόταν "Βενετοί"), εξέλεξαν τον πρώτο τους ηγέτη, τον Ούρσους, ο οποίος εγκρίθηκε από το Βυζάντιο με την απονομή των τίτλων του Υπάτου και του Δούκα και διετέλεσε πρώτος Δόγης της Βενετίας (αν και άλλες πηγές αναφέρουν ως πρώτο Δόγη τον Ανάφηστο Παυλίκιο (Anafestus Paulicius) το 697).Η Βενετία άρχισε να αποκτά μεγάλη οικονομική επιρροή στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο από τον 12ο αιώνα. Τα πρώτα προνόμια από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία τα απέκτησε επί Βασιλείου Β'Βουλγαροκτάνου, όμως από την εποχή των Κομνηνών η επικράτηση υπήρξε αναμφισβήτητη.Κατά τον 13ο αιώνα η Δημοκρατία της Βενετίας ήταν η κατεξοχήν ηγεμονική εμπορική δύναμη της Μεσογείου, ιδίως μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης κατά την Δ'Σταυροφορία (1204), επιχείρηση στην οποία έπαιξε ουσιαστικό ρόλο. Ιθύνοντες ήταν μεγαλέμποροι και άλλοι ισχυροί του χρήματος, οι οποίοι επιδείκνυαν μεγάλο ενδιαφέρον για την επικράτηση των οικονομικών συμφερόντων και εκτός Ιταλίας.
Στη βάση της πολιτικής αυτής, η Βενετία, ήδη κυρίαρχη επί πρώην βυζαντινών εδαφών (Κρήτη, Κυκλάδες) διεξήγαγε συνεχείς πολέμους εναντίον της ανταγωνίστριας Δημοκρατίας της Γένοβας (1256-1381), οι οποίοι κατέληξαν σε βενετική νίκη και στη συγκρότηση ενός είδους «οικονομικής αυτοκρατορίας».Κτήσεις των Βενετών, σε σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.Κατά τον 15ο αιώνα ήταν συχνός ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής της πολιτικής έναντι άλλων ιταλικών (Φλωρεντία, Μιλάνο, Νεάπολη) και ευρωπαϊκών κρατών. Μεταξύ 1463 και 1470 διεξήγαγε πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κατέληξαν σε ήττα και απώλεια εδαφών από τον ελληνικό χώρο, όπως η Εύβοια.Ο 16ος αιώνας σήμανε την σταδιακή εμπορική και στρατιωτική παρακμή της Βενετίας, κυρίως λόγω του διαρκούς ανταγωνισμού με τις λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις και της σταδιακής επικράτησης των Τούρκων στην ελληνική χερσόνησο και το Αιγαίο. Σταθμοί της βενετοτουρκικής αναμέτρησης υπήρξαν η απώλεια της Κύπρου (1570), η συμμετοχή των Βενετών στη νικηφόρα κατά των Τούρκων ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), η ολική υποταγή της Κρήτης στους Τούρκους (1669), η επικράτηση των Βενετών στην Πελοπόννησο (1683-1684) και η τελική επιστροφή της στους Τούρκους (1715).
Ένας ακόμη σημαντικός λόγος της παρακμής της Βενετίας ήταν η γενικότερη υποβάθμιση του βενετικού ναυτικού εμπορίου στη Μεσόγειο, συνεπεία των ανακαλύψεων της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και το άνοιγμα των εμπορικών οδών του Ατλαντικού και του Ινδικού.Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ζωής της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, μοναδικές κτήσεις εκτός Ιταλίας υπήρξαν οι Δαλματικές ακτές και τα Επτάνησα. Το 1797 με την είσοδο του Μεγάλου Ναπολέοντα στη βόρεια Ιταλία και τη συνθήκη του Καμποφόρμιο η υπερχιλιετής Δημοκρατία καταλύθηκε.Σύμφωνα με το θρύλο, όταν ο Άγιος Μάρκος ταξίδευε προς τη Ρώμη, το πλοίο του αγκυροβόλησε στα νερά του Ριάλτο. Εκεί παρουσιάστηκε ένας άγγελος και τον ευλόγησε με τα λόγια: "Pax tibi, Marce, evangelista meus. Hic reguiescet corpus tuum", δηλαδή "Ειρήνη σε σένα, Μάρκε Ευαγγελιστή μου. Εδώ θα αναπαυθεί το σώμα σου". Ο θρύλος (που καμία έχει σχέση με την ιστορική αλήθεια), ήταν πολύ βολικός, όταν γύρω στο 828 δύο βενετοί έμπο-ροι επέστρεψαν από την Αίγυπτο με ένα σκήνωμα που όπως έλεγαν ήταν του Ευαγγελιστή, κλεμμένο από τον τάφο του στην Αλεξάνδρεια. Εκείνη την εποχή, η Γαληνότατη ήθελε να κερδίσει το σεβασμό της υπό διαμόρφωση Ευρώπης και χρειαζόταν κάποιο γόητρο, πέρα από αυτό που προσδίδει ο πλούτος και η θαλάσσια ισχύς. Και στο Μεσαίωνα, που θρησκεία και πολιτική ήταν αλληλένδετες, η παρουσία του λειψάνου ενός Ευαγγελιστή θα προίκιζε τη Βενετία με αποστολική προστασία και θα την τοποθετούσε στη δεύτερη σειρά, μετά τη Ρώμη, στο εκκλησιαστικό επίπεδο, δίνοντάς της ακόμα και το δικαίωμα να διεκδικήσει εκκλησιαστική αυτονομία. Ταυτόχρονα, ένα πνευματικό πλεονέκτημα μπορούσε να εξελιχτεί σε πολιτικό. Από τότε ο Άγιος Μάρκος έγινε ο πολιούχος της πόλης.
Το λιοντάρι του (που σύμφωνα με μία παράδοση είχε θεραπεύσει ο ίδιος) με τα φτερά απλωμένα και το μπροστινό του πόδι να επιδεικνύει περήφανα την αγγελική φράση, στο εξής θα στόλιζε σημαίες και λάβαρα, πρύμνες και πλώρες, προμαχώνες και ακροπόλεις, οπουδήποτε και οποτεδήποτε εμφανιζόταν η Βενετία Η παγκόσμια ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλη απαγωγή σώματος τόσο σημαντική μακροπρόθεσμα. Από τη στιγμή που οι Βενετοί είχαν ανάμεσά τους τον Ευαγγελιστή, τον αποδέχτηκαν σαν δικό τους, βαθύτερα από οποιονδήποτε άλλο πολιούχο άγιο σε οποιαδήποτε πόλη. Τον αγαπούσαν και του ήταν πάντοτε αφοσιωμένοι, όπως και αυτός τους υπηρέτησε πιστά. Η πρώτη πρόταση από την αγγελική ρήση: Pax tibi, Marce, evangelista meus είναι γραμμένη στο ανοιχτό βιβλίο που το φτερωτό λιοντάρι κρατά στο πόδι του. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις είναι το πέτρινο λιοντάρι έξω από το Ναύσταθμο της Βενετίας. Επειδή το μήνυμα θεωρήθηκε πολύ διαλλακτικό για ένα τόσο πολεμικό ίδρυμα, το βιβλίο είναι ερμητικά κλειστό.
