Στην Ελλάδα, το μισακάρικο σύστημα εκμετάλλευσης εμφανίζεται τον 19ο αιώνα. Ακόμα και στις μέρες μας η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται στην πλειονότητα των καλλιεργειών ελαιοδέντρων.
Ο αγρότης παράγει το προϊόν του, το οποίο το μισό το παραδίδει στον σιμισάρη και το υπόλοιπο μισό το προορίζει για να καλύψει τις δικές του ανάγκες. Το μισακάρικο σύστημα θεωρείτε από πολλούς πολύ παραγωγικό. Ο σιμισάρης, ελέγχει όλα τα στάδια παραγωγής και εποπτεύει την εργασία και τις μεθόδους καλλιέργειας του αγρότη.
Λαμβάνοντας βασικά στοιχεία του μισακού συστήματος, από την μια πλευρά ο αγρότης και ιδιοκτήτης των ελαιοδέντρων, απασχολείται σε όλα τα στάδια εφαρμογής της διαδικασίας συντήρησης και καλλιέργειες των, μέχρι και την παραγωγή του ελαιολάδου ως τελικού προϊόντος για κατανάλωση, έχοντας επιβαρυνθεί συγχρόνως και όλο το κόστος που είναι αναγκαίο για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Ο σιμισάρης, από την άλλη πλευρά, συμμετέχει ή εποπτεύει, οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμεί, την διαδικασία της καλλιέργειας και της παραγωγής, προτείνοντας τις απόψεις του στον αγρότη ή εφαρμόζοντας δικές του πρακτικές, σύμφωνες πάντοτε όμως με την επιτρεπτή νομοθεσία και τους ασφαλείς μεθόδους και κανόνες.
