Πρώτον: Μου αρέσει που νυχτώνει αργά. Ετσι απλά. μου αρέσει που η μέρα είναι μεγάλη και φτάνει 9 το βράδυ και έχει ακόμα ήλιο. Σου ανοίγει η καρδιά, ζεις την ψευδαίσθηση ότι η μέρα έχει περισσότερες από 24 ώρες και βγαίνεις για ποτό πιο αργά. Οταν θα έχει νυχτώσει...
Δεύτερον: Το κανόνισμα των διακοπών είναι δύσκολο αν έχεις κοπέλα. Είναι, όμως, σαφώς πιο εύκολο αν είσαι παντρεμένος. Χωρίς παιδιά. Κανονίζεις, αφήνεις τη σύζυγο να ετοιμάσει τα πράγματα και όλα μια χαρά. Για το μέρος, αν έχεις πεθερικά που μένουν εκτός (Κρήτη στην προκειμένη περίπτωση), τότε είναι ακόμα καλύτερα γιατί έχεις κάπου να πας, πόσω μάλλον σε ένα τέτοιο νησί που δεν μπορείς να πεις από την πρώτη φορά πως "το γύρισα όλο". Εχεις πολύ ακόμη...
Τρίτον: Εχεις φάει όλο τον καύσωνα . Εχεις δει κάθε λογής φωτογραφία, όλα τα ηλιοβασιλέματα, έχεις ανεχτεί τις φιγούρες των παραθεριστών με φόντο τις παραλίες την ώρα που εσύ λιώνεις μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή χωρίς να έχεις δει παραλία από κοντά. Ακούς από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς "Καλό χειμώνα"χωρίς να έχεις βουτήξει ούτε μία φορά στη θάλασσα. Ε, τώρα ήρθε η ώρα να πάρεις το αίμα σου πίσω. Το καλύτερο είναι να εξαφανιστείς από τα σόσιαλ μίντια. Να μην ανεβάσεις ούτε μια φωτογραφία στο facebook, να μην κάνεις ούτε ένα tweet. Και ξαφνικά να παρουσιαστείς στο γραφείο, μετά το τέλος της άδειας, με το ύφος του ξεκούραστου. Εκεί, στα μέσα Σεπτέμβρη που όλοι θα μετρούν αντίστροφα για τη χριστουγεννιάτικη άδεια.
Τέταρτον: Τον Αύγουστο, όταν όλοι στριμώχνονται στις παραλίες, εσύ είσαι στην Πόλη και βρίσκεις να παρκάρεις σε 30 δευτερόλεπτα (άντε, 1 λεπτό βρίσκεις και πηγαίνεις για ποτό όπου θες και στην καλύτερη θέση (νωρίτερα το καλοκαίρι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις τραπέζι σε παραλιακό μαγαζί δίπλα στο κύμα) και -το βασικότερο- πηγαίνεις στις δημόσιες υπηρεσίες και ξεμπερδεύεις το αργότερο σε 10 λεπτά. Εκτός αν πέσεις στον υπάλληλο από το "Ρετιρέ"και σου πει να περιμένεις στην ουρά, χωρίς αυτή να υπάρχει.
Πέμπτον: Τέλη Αυγούστου βρίσκεις δωμάτια σε ξενοδοχεία σε λογικές τιμές. Χωρίς να αναρωτιέσαι γιατί πληρώνεις 80 και 90 ευρώ για ένα δωμάτιο που σου είπαν ότι έχει θέα θάλασσα, αλλά η μοναδική θάλασσα που υπάρχει είναι αυτή στον κρεμασμένο πίνακα στον τοίχο. Λογικές τιμές, για λογικά δωμάτια με λογική άνεση. Και δεν ακούς τον διπλανό να βγάζει στο κρεβάτι τις βραδυνές ορέξεις του, ούτε ψάχνεις ξαπλώστρα στην παραλία (και τα πράγματά σου, αν δεν στα έχουν κλέψει).
Συμπέρασμα: Καλοκαιράκι και πάλι καλοκαιράκι. Ηλιος, θάλασσα και ζέστη (σε λογικά όρια). Κοντομάνικο, βολτούλες χωρίς να κρυώνεις, φεγγαράδες, ποτό έξω (και όχι μέσα με τη μουσική στη διαπασών) και μαύρισμα. Οχι σαν τον Πίου...
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ