Το νησί Δία (Ντία, το γνωρίζουν οι Ηρακλειώτες) βρίσκεται εξίμισι μίλια βορειοανατολικά της πόλεως του Ηρακλείου. Ήδη από τα βυζαντινά χρόνια υπήρχαν στο έδαφός του χριστιανικές εκκλησίες. Όπως διασώζει ο Τζουάνες Παπαδόπουλος στο βιβλίο του «Στον καιρό της σχόλης»(Π.Ε.Κ.,Ηράκλειο 2013, σ.162-163), που γράφτηκε λίγο μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους (1669), στην πλευρά του νησιού που έβλεπε προς την πόλη «ήταν τρεις όρμοι, ο πρώτος στη δυτική άκρη,που λεγόταν λιμάνι του Αγίου Γεωργίου, όπου βρισκόταν μια εκκλησία μ’ αυτό το όνομα αλλά ερειπωμένη και δεν τη λειτουργούσαν παρά μόνο όταν ερχόταν κανένα καραβάκι με Ρωμιούς από ξένα μέρη(…).
Ήταν μετά πιο πέρα, περίπου στη μέση αυτού του νησιού, ο όρμος που ονομαζόταν της Παναγίας, που είχε και αυτός την ομώνυμη ορθόδοξη εκκλησούλα του(…). Κι ακόμα παραπέρα απ’ αυτόν τον όρμο βρισκόταν ο τελευταίος, ο πιο βολικός και ευρύχωρος, ο όρμος του Αγίου Νικολάου, με την εκκλησία του, ερειπωμένη όμως…». Με το πέρασμα του χρόνου οι εκκλησίες ερειπώθηκαν εντελώς και ξεχάστηκαν, χωρίς όμως και να ξεχαστούν τα ονόματα των αγίων, από τα οποία είχαν λάβει τα ονόματά τους οι τρεις ομώνυμοι κόλποι.
Το 1956 επισκέφθηκε για πρώτη φορά το νησί (στα νερά του οποίου ψάρευαν αλλά και εύρισκαν καταφύγιο στους όρμους του οι ψαράδες από την περιοχή του Πόρου) ο ιερέας του Αγίου Γεωργίου, ο αείμνηστος π. Νικόλαος Νεονάκης, ο οποίος έκτοτε το αγάπησε πολύ, όπως γράφει ο ίδιος στο μικρό βιβλίο του που φέρει τον τίτλο «Η νήσος Ντία και το εκκλησάκι της». Ύστερα από ένα όνειρο που είδε,ο π. Νικόλαος παρακάλεσε το Χριστό να τον αξιώσει να χτίσει μια εκκλησία στο νησί, πάνω στο οποίο, όπως είχε πληροφορηθεί, υπήρχαν κάποια ερείπια παλαιών εκκλησιών. Κατά την πρώτη του επίσκεψη εκεί διαπίστωσε ότι στο ύψωμα, νότια του κόλπου του Αγίου Γεωργίου, υπήρχαν όντως ερείπια εκκλησίας. Έτσι, όταν επέστρεψε στο Ηράκλειο, επισκέφθηκε τον τότε Μητροπολίτη Κρήτης Ευγένιο(Ψαλιδάκη) και του ανέφερε την επιθυμία του να χτίσει ένα εκκλησάκι πάνω στα ερείπια της παλαιάς εκκλησίας, ο οποίος και το αποδέχτηκε ευμενώς.
Αφού εξασφαλίστηκε η σχετική άδεια, μια ομάδα ενοριτών υπό τον π. Νικόλαο αποβιβάστηκε στο νησί και ανέσκαψε τον ερειπωμένο ναό, μια βασιλική μήκους δώδεκα μέτρων, εντός της οποίας μάλιστα βρέθηκαν και τάφοι (προφανώς μοναχών).Στη συνέχεια και ύστερα από άδεια της Μητροπόλεως, σχηματίστηκε Ερανική Επιτροπή για τη συγκέντρωση χρημάτων, με σκοπό την ανέγερση του νέου ναού. Αφού συγκεντρώθηκαν, ύστερα από πολλές δυσκολίες, τα πρώτα χρήματα, ξεκίνησε το έργο της ανέγερσης, με τη βοήθεια του μηχανικού Δημοσθένη Τσαμπουράκη, που ανέλαβε δωρεάν τη σχεδίαση και την επίβλεψη του έργου. Εργολάβος αναδείχτηκε, ύστερα από μειοδοτικό διαγωνισμό, ο Ιωάννης Φράγκος.
Στις 12 Νοεμβρίου 1956 τέθηκε ο θεμέλιος λίθος και, παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, η τοιχοποιία τέλειωσε περί τα μέσα Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Οι εργασίες ξανάρχισαν το Μάρτιο του1957 και συνεχίστηκαν με διακοπές, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το έργο της ανοικοδόμησης του ναού ολοκληρώθηκε το Μάιο του 1958 και η πρώτη λειτουργία τελέστηκε από τους μακαριστούς ιερείς Νικόλαο Νεονάκη και Τίτο Καϊσαρλή στις 22Μαΐου 1958. Το Μάιο του 1959 αποπερατώθηκε το υπόστεγο της εκκλησίας, ενώ το1960 κατασκευάστηκε και η υπάρχουσα εκεί δεξαμενή για τη συλλογή των όμβριων υδάτων από την οροφή του ναού.
Το εκκλησάκι, που καθιερώθηκε εξαρχής να πανηγυρίζει προς τιμήν της Αναλήψεως του Κυρίου, εγκαινιάστηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2001 από το Θεοφιλέστατο επίσκοπο Κνωσού (νυν Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας) κ. Μακάριο. Οι ιερείς της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου Πόρου τελούν κάθε χρόνο τις ακολουθίες του Εσπερινού και της Θ. Λειτουργίας στο πανέμορφο εκκλησάκι της Αναλήψεως στη Ντία, παρουσία εκατοντάδων προσκυνητών,οι οποίοι ζουν τη Θ. Λειτουργία μέσα στην ομορφιά και την ησυχία του μοναδικού περιβάλλοντος του νησιού.
Γιάννης Γ.Τσερεβελάκης