Κάποτε, φαίνεται πως κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο μεγάλος Δίας, ο κύριος του αρχαίου ελληνικού πανθέου, που γεννήθηκε στο Δικταίο Άντρο και ανατράφηκε στο βουνό της Ίδης, πέθανε και θάφτηκε στη γενέτειρά του, την Κρήτη. Πιστός στο Δία, ο ποιητής των ελληνιστικών χρόνων Καλλίμαχος από την Αλεξάνδρεια, του αφιέρωσε έναν ύμνο μέσα από τον οποίο μάχεται σθεναρά αυτή την απαράδεκτη κατά τη γνώμη του παράδοση: «…ω πατέρα… οι Κρητικοί ήταν πάντα ψεύτες. Γιατί ως και σε τάφο, ω βασιλέα, οι Κρήτες σ’ έθαψαν.
Εσύ όμως ποτέ δεν πέθανες, ζεις αιώνια…». Και πράγματι, οι Κρητικοί έλεγαν ψέματα. Σίγουρα όμως είχαν το λόγο τους που ήθελαν να πεθαίνει ο μεγάλος τους θεός, ένα λόγο που κανείς άλλος δεν μπορούσε να κατανοήσει. Όμως, ένας θεός που ταυτίζεται με τη φύση είναι ένας θεός που πεθαίνει κάθε χρόνο και ξαναγεννιέται δυνατότερος, μαζί με τη νέα βλάστηση κάθε άνοιξη.. Έτσι και ο Δίας. Στην πραγματικότητα δεν πέθανε ποτέ. Γέννημα – θρέμμα της Κρήτης, πεθαίνει και ανασταίνεται, ζει και βασιλεύει. Και είναι αυτονόητο ότι εκείνος που εναρμονίζεται με τη φύση και ζει στο ρυθμό της δεν μπορεί παρά να τη σέβεται, να αγαπά και να αποδέχεται όλα της τα όντα. Κι έτσι ο Δίας της Κρήτης γίνεται Ξένιος, προστάτης των επισκεπτών, που χαρίζει απλόχερα τη φιλοξενία του στον κάθε ξένο που θα θελήσει να τιμήσει την ιερή του γη. Στην ψυχή του κρητικού, κυριαρχούν δυο στοιχεία: το φιλότιμο και η τιμή, ενώ στην ιεραρχία των ηθικών αξιών, περίοπτη θέση κατέχει, μετά την οικογένεια η φιλία.
ΠΗΓΗ - http://www.golden-greece.gr