Τα ταυροκαθάψια ήταν άθλημα της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο. Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδιο, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, Πύλος, Τίρυνθο και στη Μικρά Ασια - Σμύρνη.
Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στο θεό Ποσειδώνα. Το άθλημα, αντίθετα με την Ταυρομαχία, δεν απαιτούσε το φόνο των ταύρων. Ο σκοπός του ήταν να αναδείξει την τόλμη και την ευλυγισία των αθλητών. Τέσσερις άνδρες και γυναίκες κρατούσαν ξύλινα ρόπαλα και, τριγυρίζοντας τον ταύρο, ένας από αυτούς προσπαθούσε να ανέβει στη ράχη του ζώου και κρατώντας τα κέρατα του εκτελούσε διάφορες ακροβατικές ασκήσεις.
Ο Πλάτωνας στους Νόμους αναφέρει "ήρχοντο των γυμνασίων πρώτοι μεν Κρήτες", θέλοντας πιθανά να δηλώσει με τη φράση αυτή τη μεγάλη παράδοση που είχαν οι Κρήτες στα διάφορα αγωνίσματα.
Οι ρίζες του ελληνικού αθλητισμού βρίσκονται, μάλλον, στην εποχή του Χαλκού, περίπου κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. όπου στο Αιγαίο άνθισαν δύο πολιτισμοί, ο Μινωικός από την Κρήτη και ο Μυκηναϊκός από την Πελοπόννησο. Ο Μινωικός πολιτισμός φαίνεται να ξεκινά από την πρώιμη εποχή του χαλκού με την προ-ανακτορική περίοδο(3000-2000 π.Χ.), όπου αναπτύχθηκε ένα χαρακτηριστικό πολιτιστικό ιδίωμα γνωστό ως Μινωικό ? από το μυθικό βασιλιά της Κνωσού Μίνωα.
Ο μινωικός πολιτισμός παρέχει αρκετές εικονογραφικές πληροφορίες για την αθλητική δραστηριότητα στην εποχή του Χαλκού (2η χιλ. π. Χ.). Πρόκειται για ανάγλυφες αναπαραστάσεις σε λίθινα αγγεία, για τοιχογραφίες, για εγχάρακτες σκηνές σε σφραγιδόλιθους κ.α.
Ταυροκαθάψια ήταν ένα περίπλοκο ακροβατικό αγώνισμα-παιχνίδι νέων αγοριών και κοριτσιών, κατά το οποίο εκτελούσαν θεαματικά άλματα στη ράχη ταύρων που έτρεχαν(πιάσιμο από τα κέρατα του ταύρου, διπλή τούμπα πάνω από το σώμα του και πήδημα από την άλλη πλευρά) και καμιά φορά γινόταν επικίνδυνο.
Αν και τα παιχνίδια με ταύρους είναι γνωστά και από άλλους προϊστορικούς πολιτισμούς της Αιγύπτου και της Ανατολής, στη μινωική Κρήτη έφτασαν σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο δεξιοτεχνίας. Ως βάση για την εξέλιξη των ταυροκαθάψιων θεωρείται το κυβίστημα, που αποτελεί μία μορφή ακροβασίας και κατάγεται από την Αίγυπτο. Οι κυβιστήρες ήταν νέοι που εκτελούσαν με εξαιρετική ευλυγισία θεαματικά γυμνάσματα.
Τα ταυροκαθάψια είτε είχαν ως σκοπό κάποια ιερουργική-μυητική διαδικασία είτε ήταν μία δραστηριότητα στο πλαίσιο θρησκευτικών εκδηλώσεων με σκοπό το θέαμα. Οι πρωταγωνιστές αυτής της δραστηριότητας αποτελούνταν από ένα ταύρο και από τον ή τους ταυροκαθάπτες, όπως ονομάζονταν οι συμμετέχοντες. Ήταν η γιορτή με την οποία οι μινωίτες ευχαριστούσαν τη μάνα Γη και η αναμέτρηση των παιδιών με τον ταύρο τα ετοίμαζε να γίνουν γενναία. Ο σκοπός της ήταν να αναδείξει την τόλμη, τη ρώμη και την ευλυγισία των αθλητών.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ταυτιστεί ή να παραλληλιστεί αυτό το πολύ αγαπητό στους Μινωίτες αγώνισμα, με τις σημερινές ταυρομαχίες όπου σκοπός είναι να δαμαστεί και να σκοτωθεί ο ταύρος. Ο ταύρος ήταν ιερός γι΄ αυτούς, πράγμα που τονίζει και το θρησκευτικό χαρακτήρα του αγωνίσματος.
Αγώνες ταυροκαθάψιων τελούνταν στη Θεσσαλία, στην Κρήτη, στην Τίρυνθα, στο Άργος, και σε διάφορες άλλες ελληνικές πόλεις. Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδιο, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στη Μικρά Ασία (Σμύρνη) και υπάρχει επίσης πληθώρα σκιτσογραφιών του παιχνιδιού αυτού, με προεξέχοντα εκείνα του Άρθουρ Έβανς. Το παιχνίδι με τον ταύρο είναι γνωστό και σε άλλους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής και της Αιγύπτου, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα. Δε φαίνεται να έφτασαν, όμως, ποτέ, στην τελειότητα και τη δεξιοτεχνία των μινωικών ταυροκαθάψιων.
πηγη - http://www.artmag.gr