Το αυτοκίνητο με οδήγησε στην Πύλη της Βηθλεέμ στα μεσαιωνικά τείχη του Ηρακλείου. Του Μεγάλου Κάστρου. Του Χάνδακα. Της Candia. Από εκεί, ταχύ το ανέβασμα στον Παντοκράτορα και στον προμαχώνα του Μαρτινένγκο, που κοιμάται ο Μεγάλος Δημιουργός, ο Νίκος Καζαντζάκης. Λυσσομανά ο αέρας, αλλά λίγα μαραμένα λουλούδια, ποιος ξέρει από τίνος χέρι, είναι ακόμα πάνω στην απλή ταφόπετρα. Κοντοσκέκομαι και θαρρώ πως εδώ θα βρω τις απαντήσεις μου. Βρίσκω την φαρδιά πεζούλα και κάθομαι.
Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο, Παρασκευή, τη μέρα των Ψυχών στις 18 Φλεβάρη 1883 με το παλιό ημερολόγιο. Με το Γρηγοριανό, είναι γεννημένος την 30/02, σε χρόνο άχρονο… Είναι 14 χρόνια πριν την κάθοδο των Μεγάλων Δυνάμεων, 15 χρόνια πριν την Αρμοστεία, 14 πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1897. Θα χρειαστούν ακόμα 30 δύσκολα χρόνια πριν την ένωση του νησιού με την Ελλάδα.
Η σχέση του Νίκου Καζαντζάκη με το Μεγάλο Κάστρο, με την Κρήτη, είναι σχέση έλξης και απώθησης. Αγαπά και αποδιώχνει. Φεύγει και επιστρέφει. Ταξιδεύει συνεχώς και όμως είναι πάλι εδώ, στις καθοριστικές στιγμές της ζωής του. Επιλέγει να ζήσει μακριά από το νησί, αλλά επιθυμεί να τον σκεπάσει το Κρητικό χώμα. «Ήθελα να πεθάνω στην Κρήτη. Είναι η γη μου. Εκεί στο Κάστρο. Κι αν δεν προφτάσω να πεθάνω εκεί, εκεί ήθελα να με θάψετε. Το χώμα της Κρήτης έφτιαξε το αίμα μου. Αυτό θέλω να το πιεί.»