ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
Το Σάββατο 14-11-2015 έφυγε από κοντά μας ένας πολύ ωραίος άνθρωπος. Το όνομά του Μιχαήλ Φραγκιουδάκης. Άνθρωπος πολύ γνωστός στους φίλους της μουσικής του Ηρακλείου.
Ο δάσκαλος μου όταν ήμουν μικρός και μάθαινα κιθάρα.
με τα πόδια και την κιθάρα στους ώμους κατηφόριζα την οδό κυκλάδων στην πόλη του ηρακλείου στην περιοχή του Μασταμπά για να πάω στο σπίτι του στην πολυκατοικία γνωστή για τους Ηρακλειώτες δίπλα απο την παλιά καφετέρεια του Αλέξη.
Μια ώρα μάθημα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού του.
Με φόβο αλλά και με θαυμασμό να με μαθαίνει να πιάνω την κιθάρα, να διαβάζω νότες .
Τα 2 του παιδιά, οι 2 του γιοί που με χαιρετούσαν με αγάπη και με ρωτούσαν ακόμα και στον δρόμο άν μελετάω στο σπίτι.
Ο μαθητής... μια μέρα έμαθε να παίζει και ήρθε η ώρα όπου με την κιθάρα μου και χτύπησα την πόρτα του σπιτιού του για να του πώ τα κάλαντα των Χριστουγέννων.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΥΡΑΚΑΚΗΣ
Έφυγε πλήρης ημερών αλλά πραγματικά ... τι πάει να πει αυτό. Όταν φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε, ένας άνθρωπος που έχει με τον πιο ευχάριστο τρόπο σημαδέψει τη ζωή όσων βρέθηκαν δίπλα του, ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τόσα πολλά στα μουσικά δρώμενα του τόπου μας, δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι και να κουταλομετράς τα χρόνια της ζήσης του.. Απλά σκέφτεσαι πως θα ήταν η ζωή στην πόλη μας χωρίς αυτόν....
Από τους παλιούς συναδέλφους του Ηρακλείου, ήταν καθηγητής κιθάρας, διδάσκοντας μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 90.
Άνθρωπος όμορφος σε όλα του δίδαξε τις παλαιότερες γενιές μουσική, έκανε εκατοντάδες παιδιά να αγαπήσουν την κιθάρα, τη μουσική γενικότερα, συμβάλλοντας στην τεράστια άνοδο της κλασσικής κιθάρας κυρίως τις δεκαετίες του 70 και του 80.
Όσοι είχαν την τύχη να μαθητεύσουν δίπλα του σίγουρα θα έχουν πολύ περισσότερα να πούνε, να θυμηθούνε.
Ήταν άνθρωπος ήρεμος, σχεδόν πάντα γελαστός και με μια παιδική καλοσύνη την οποία διατήρησε μέχρι τέλους. Άνθρωπος χωρίς κακίες, είχε πάντα να πει έναν καλό λόγο για τους συνανθρώπους του, για τους συναδέλφους του επαγγελματίες μουσικούς.
Ήταν το ίδιο ήρεμος και ως δάσκαλος. Πάντα με υπομονή συμβούλευε τους μαθητές του, και όταν ερχόταν η ώρα να παρατηρήσει κάποιον για το πώς θα γίνει αρτιότερη η εκτέλεση της μουσικής, εκείνος πάντα με χαμόγελο υποδείκνυε, λέγοντας ότι οι νότες είναι άψυχες, και ότι περιμένουν να ζωντανέψουν όταν καθένας από μας παίζει , ερμηνεύει με την ψυχή του.
Ήταν από τους πρώτους στο Ηράκλειο μαζί με τον επιστήθιο φίλο του τον θρυλικό Ιωάννη Φρουδαράκη οι οποίοι δίδαξαν κιθάρα με διάθεση κλασσική, ακόμα πριν αναγνωριστεί η κιθάρα ως <<κλασσικό όργανο >>,κάτι που έκανε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη το 1987.
Είχα την καλή τύχη να σπουδάσω και με τους δυο, αποπερατώνοντας τον βασικό κύκλο σπουδών στην κλασσική κιθάρα μέχρι την απόκτηση πτυχίου το 1992.
Ο αείμνηστος Μιχάλης Φραγκιουδάκης ήταν άνθρωπος αγωνιστής από τα νιάτα του πάλεψε μέχρι και την τελευταία στιγμή δίνοντας την εντύπωση σε μένα αλλά και στην οικογένειά του ότι δεν ήθελε να φύγει....
Για την επιβίωση του αγωνίστηκε από πολύ μικρός. Γεννημένος το 1924 έζησε τον πόλεμο με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος προσφέροντας στην οικογένειά του αστική άνεση. Όμως το σπίτι τους βομβαρδίστηκε (Περβόλα Ηρακλείου), ο πατέρας του σκοτώθηκε έτσι ο μικρός τότε Μιχάλης πουλούσε τσιγάρα για να ζήσουν.
Κατά τη στρατιωτική του θητεία πολέμησε στο συμμοριτοπόλεμο. Μετά τον πόλεμο σπούδασε στην Εμπορική σχολή Ηρακλείου. Εργάστηκε στο δήμο Ηρακλείου ενώ παράλληλα σπούδαζε μουσική. (Απόφοιτος του Ελληνικού Ωδείου Ηρακλείου) Έπειτα ήρθε η διδασκαλία δουλεύοντας σε ωδεία του Ηρακλείου (Ελληνικό ωδείο, Ολυμπιακό ωδείο) και του Αγίου Νικολάου.
Σταμάτησε να διδάσκει κιθάρα στα 73 του χρόνια.
Τον γνώρισα ως μαθητής του Ελληνικού ωδείου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80. Ήδη περνούσε την τελευταία του νιότη με τη μουσική. Πάλι όμως στάθηκα τυχερός που τον είχα δίπλα μου στα πρώτα μου βήματα στην κιθάρα. .Τον θυμάμαι ώρες να μελετά να προβάρει διάφορα κομμάτια κυρίως παλιάς μουσικής, εποχής μπαρόκ. Τον θυμάμαι να παίζει με μεγάλη ευχαρίστηση το Pavanas του Gaspar Sanz και να μου λέει ¨ άκου Αντρέα¨ τι νοσταλγία κρύβει αυτή η μουσική.. εδώ θα το παίξουμε <> εκεί να χαλαρώσουμε λίγο το ρυθμό μετά από το κρεσέντο....
Ποτέ δε θα ξεχάσω όταν νεαρός εγώ εκεί στα 1992 αμέσως μετά από το πτυχίο πήγα σπίτι του για να του πω τις εντυπώσεις μου από τις πτυχιακές εξετάσεις που είχα δώσει στην Αθήνα. Η συγκίνηση του ήταν τόσο μεγάλη που δεν ήξερε πως να με ευχαριστήσει. Άνοιξε μια μεγάλη ντουλάπα , δείχνοντάς μου τα έργα για κιθάρα που είχε. Θυμάμαι τα λόγια του... «Αντρέα πάρε ότι θες..» Βλέπετε στο σπίτι ενός μουσικού υπάρχουν παντού νότες γιατί όχι και σε μία ντουλάπα....
Πριν κάποια χρόνια εκεί στο όχι πολύ μακρινό 2003 πήγα στο σπίτι του για να του παίξω το πρόγραμμα των διπλωματικών μου εξετάσεων. Είχε μεγαλώσει πολύ όμως συγκινημένος κάθησε να με ακούσει.
Μου είπε << πάνε τόσα χρόνια που σου έδειξα τις πρώτες νότες.>> Θεώρησα ιδιαίτερα μεγάλη ευχή να ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα άκουγε ολοκληρωμένο το πρόγραμμά μου πριν τις τελικές εξετάσεις.
Οι άνθρωποι που μας έχουν σημαδέψει είναι λίγο δύσκολο να πιστέψουμε ότι φεύγουν ...
Τώρα μέρες μετά από το στερνό αντίο στον πρώτο δάσκαλο κάθομαι και συλλογίζομαι, σκέφτομαι τις πρώτες μου μουσικές σπουδές δίπλα του, την καλοσύνη του, τον αυθορμητισμό του μα πάνω από όλα τον παιδιάτικο ενθουσιασμό του. Αυτός ο άνθρωπος αυτό που κατάφερε για μένα, δεν ήταν να μου μάθει τις νότες που ούτως ή άλλως θα μου τις μάθαινε ο οποιοσδήποτε, κατάφερε να μου μεταδώσει αυτό το αστείρευτο πάθος του και την αγάπη του για την κιθάρα, μα και για τη μουσική γενικότερα. Ήταν αυτή η μεγάλη βοήθειά του όταν μου έδωσε μια δυνατή σπρωξιά για να πάρω φόρα και να συνεχίσω στον όμορφο κόσμο της μουσικής.
Ένα είναι το σίγουρο, ότι δεν ήμουν μόνο εγώ. Πλήθος νέων του Ηρακλείου που κάποια στιγμή βρέθηκαν δίπλα του βοηθήθηκαν ποικιλοτρόπως. .
Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα από κανένα μας. Δε ζήτησε ανταλλάγματα, δεν ζήτησε καν την αγάπη, το σεβασμό που ούτως ή άλλως τρέφαμε για αυτόν. Το μόνο που ήθελε ήταν να σεβόμαστε τη μουσική, να μην αφήνουμε νότες να περνάνε απαρατήρητες, να αποδίδουμε όσο γίνεται πιο πιστά το κείμενο γιατί με αυτόν το τρόπο θα σεβόμασταν την μνήμη των συνθετών. Νομίζω μια μερίδα νέων της εποχής εκείνης το έπραξαν. Τώρα είναι η σειρά εκείνων που βρέθηκαν δίπλα του να συντηρήσουν την ιερή του μνήμη.
Το εκπαιδευτικό προσωπικό του Κλασσικού Ωδείου Ηρακλείου σε έκτακτη συνεδρίασή του με αφορμή την μεγάλη αναχώρηση του εκλιπόντος και εκλεκτού μέλους της μουσικής οικογένειάς του Ηρακλείου Μιχαήλ Φραγκιουδάκη αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε μία από τις δύο αίθουσες κιθάρας και συγκεκριμένα στην αίθουσα που βρίσκεται η βιβλιοθήκη <<Ιωάννης Φρουδαράκης.>> Με αυτόν τον τρόπο θα μείνουν για πάντα μαζί οι δυο φίλοι καθηγητές κιθάρας, από τη μια, και από την άλλη οι νεώτεροι σπουδαστές θα μαθαίνουν για αυτούς τους ανθρώπους που μόρφωσαν με μουσική πλήθος κόσμου σε παλαιότερα χρόνια.
Ο Ανδρέας Μαυρακάκης είναι διπλωματούχος – σολίστ- καθηγητής κλασσικής κιθάρας και ανώτερων θεωρητικών, Διευθυντής του Κλασσικού ωδείου Ηρακλείου.