Η αλήθεια είναι ότι η "εκπαίδευση"των βρεφών στον ύπνο χωρίς διακοπές είναι πολύ αμφιλεγόμενο ζήτημα από επιστημονικής άποψης.
Η μόνη μέχρις στιγμής επιστημονικά τεκμηριωμένη γνώση για το θέμα είναι ότι ο νυχτερινός θηλασμός και το co-sleeping ενισχύουν τη διάρκεια του θηλασμού για τον επιστημονικά τεκμηριωμένο θεμιτό στόχο, που είναι για τουλάχιστον δύο χρόνια.
Ως προς τις "διάφορες μεθόδους"εκπαίδευσης ενός βρέφους στο μοναχικό ύπνο και τα "διάφορα βιβλία"που συχνά αναφέρουν πολλοί, είναι όλα το ίδιο, μόνο σε προσοδοφόρες για τους συγγραφείς τους παραλλαγές, και έχουν ως κοινή συνισταμένη το εξής: "Ελεγχόμενο κλάμα".
Ανησυχία υπάρχει στην επιστημονική κοινότητα διεθνώς - και όχι μόνο στους "μαλακούς"γονείς που δε μπορούν να το εφαρμόσουν - για τους κινδύνους του "ελεγχόμενου κλάματος"στην ψυχούλα των βρεφών, αλλά και για το αμφιλεγόμενο έτσι κι αλλιώς μακροπρόθεσμο αποτέλεσμά του: Μωρά που "εκπαιδεύονται"στον μοναχικό ύπνο πρώιμα μπορεί αργότερα, μετά τα 2-3 πρώτα χρόνια της ζωής, να παλινδρομούν, να ξυπνούν, να εμφανίζουν διαταραχές ύπνου, φοβίες κλπ.
Είναι σημαντικό να ενημερώνουμε τους γονείς ότι, από την ώρα που κάνουν ένα παιδί, δεν πρέπει να περιμένουν επιστροφή στην πρότερη "ευεξία"του συνεχόμενου, οκτάωρου ύπνου σχεδόν ποτέ, τουλάχιστον για τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας.
Αν δεν είναι ο νυχτερινός θηλασμός, μπορεί να ξυπνούν τη νύχτα για να δώσουν αγκαλιά, ξένο γάλα, νερό στο μικρό τους, για να το σκεπάσουν, για να αλλάξουν πάνα ή αργότερα να το πάνε στην τουαλέτα, για να το παρηγορήσουν από το συνάχι, για να το κοιμήσουν αγκαλιά ώστε να ηρεμήσει ο βήχας του, γιατί πονάνε τα δοντάκια του, είδε εφιάλτη, γιατί απλά θέλουν να ακούν την ανάσα του μωρού τους ενόσω κοιμάται ή απλά γιατί περνάνε και τα δικά τους χρόνια και ο ύπνος τους χειροτερεύει.
Η "ευεξία"του γονιού δεν έχει να κάνει τόσο με τον ανεμπόδιστο ύπνο όσο με την ευτυχία που του φέρνουν τα παιδιά του, με όλο το πακέτο δύσκολης φροντίδας και "ταλαιπωρίας". Το "απαραίτητο οκτάωρο ευεξίας"δεν ανήκει στον κόσμο τούτο...