Το φετινό ταξιδάκι μου στα Χανιά είχε κάτι από “επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος”. Με τους ίδους αγαπημένους φίλους (συν μερικούς ακόμη, γιατί έτσι γίνεται πάντα με τις καλές παρέες), το ίδιο πάνω-κάτω δεκαήμερο στις αρχές Ιουλίου, που το νησί δε “βουλιάζει” ακόμη και οι καλές τιμές συναντούν την καλή εξυπηρέτηση. Και με την επιθυμία να ξαναδώ όσα μου άρεσαν πέρυσι. Παρά ταύτα, βρέθηκε χρόνος, αλλά και μερικές καινούριες ιδέες, οπότε είπα να “επικαιροποιήσω” τις προτάσεις μου για όσους έχουν την σπουδαία τύχη να σαλπάρουν για Χανιά τις αμέσως επόμενες ημέρες και εβδομάδες.
.jpg)
Καπετάν Νικόλας – Φαλάσαρνα: Έπειτα από μία απολαυστική ημέρα στην παραλία στα Φαλάσαρνα, όπου το παγωμένο νερό και η ψιλή άμμος σε ξελογιάζουν κάθε φορά, ακούσαμε την συμβουλή ενός καλού φίλου. Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για τον “Καπετάν Νικόλα” (κάποιες είναι γραμμένες στα αγγλικά) και αφήσαμε πίσω την παραλία όπου κολυμπούν και τρώνε οι πολλοί, διαπιστώνοντας τελικά ότι υπάρχει και ένα “αντιτουριστικό” κομμάτι στα Φαλάσαρνα. Στο μικρό λιμανάκι του Πλάτανου, όπου εδρεύει ο Νικόλας, βρίσκουν απάγγιο τα καϊκια. Το μέρος δεν σε τραβά, αν το δεις από μακριά. Όταν καθίσεις όμως στο τραπέζι, διαπιστώνεις ότι έχεις μπροστά σου τη μικρογραφία από ένα νησιώτικο σκηνικό και οι μεζέδες σε πείθουν ότι έκανες την καλύτερη επιλογή. Από κολοκυθοανθούς μέχρι αχινοσαλάτα και ψήσιμο στα ψάρια με μεγάλη τέχνη...
.jpg)
Λίμνη Κουρνά: Είναι η μοναδική φυσική λίμνη της Κρήτης και δεν θα δυσκολευτείτε να τη βρείτε. Οδηγείτε στον εθνικό δρόμο από Χανιά προς Ρέθυμνο και στο ύψος της Γεωργιούπολης στρίβετε δεξιά στην πινακίδα προς λίμνη Κουρνά. Για εμένα που δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία από ανάλογους υδροβιότοπους, ήταν μία πολύ όμορφη έκπληξη. Καθαρά νερά, πάπιες που κολυμπούν με άνεση και άφοβα κοντά στους ανθρώπους, καταπράσινο περιβάλλον στις όχθες, θαλάσσια ποδήλατα για μικρούς μεγάλους – ορισμενα από τα οποία φέρουν και τσουλήθρα(!) για βουτιές στα ανοιχτά. Ιδιαίτερα αν έχει “καιρό” και μεγάλα κύματα στις παραλίες, τα παιδιά θα βρουν εδώ τον παράδεισό τους.
.jpg)
Σαργός – Νοπήγεια: Αυτό το μυστικό οφείλω να δηλώσω ότι μου το χάρισε ο Σταύρος Θεοδωράκης, που είναι φανατικός και τακτικός θαμώνας. Στον Σαργό, ο Στέφανος (που ήταν ευγενέστατος και με τα παιδιά, στα οποία προσφέρθηκε να δείξει το περιβόλι και τα ζώα) με τον αδελφό του ψαρεύουν με το καϊκι τους και φέρνουν τη θάλασσα στο πιάτο σου. Πήγα κατευθείαν, χωρίς να τηλεφωνήσω για να μου κρατήσουν κάτι ιδιαίτερο. Είχαν ξεμείνει, όμως, μερικά σαργουδάκια που μύριζαν ιώδιο. Είχε και ντομάτες που σου μένουν αξέχαστες, και βλήτα ζεστά από την κατσαρόλα. Κυρίως, όμως, θα επιστρέψω για την ευγένεια και το χαμόγελο των παιδιών που κάνουν το μεράκι τους. Και ο γιος μου έχει κρατήσει για του χρόνου την υπόσχεση ότι θα βγούμε μαζί τους για παραγάδι.
.jpg)
Μηλιές: Αλλαγή σκηνικού. Από τη θάλασσα στο βουνό. Επιστρέφοντας ένα απόγευμα από το Ελαφονήσι, έπεσε η ιδέα να ανηφορίσουμε στις Μηλιές. Είναι ένας πρότυπος αγροτουριστικός “οικισμός”, όπου μπορεί να ζήσει κανείς κυριολεκτικά στο βουνό και στη φύση – και όχι μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Είναι εύκολο να βρείτε πληροφορίες, πέρα από το σάιτ που δείχνει πολλά πράγματα, από όποιον φίλο ή γνωστό έχετε στα Χανιά. Εμείς πήγαμε για βραδινό φαγητό. Στο βουνό έκανε ψύχρα και καθίσαμε μέσα στην ταβέρνα. Φως από κεριά, πολύ προσεγμένο μαγείρεμα και σπουδαίο κρασί (αν θυμάμαι καλά, το κόκκινο που δοκίμασα ήταν καμπερνέ ανακατεμένο με το τοπικό “ρωμέϊκο”). Την επόμενη φορά που θα πάμε, θα έχουμε μαζί μας πουλόβερ και μπουφάν για να καθίσουμε στην καταπληκτική βεράντα.
.jpg)
Στην Πλατεία Μητροπόλεως– πιο κεντρικά δε γίνεται στα Χανιά – μας τράβηξε το μάτι το “Τυπογραφείο”. Αρχικά, πλησιάσαμε για να ακούσουμε καλύτερα την τζαζ που έπαιζαν ζωντανά ένα πιάνο κι ένα μπάσο. Καθίσαμε, παραγγείλαμε κι από ένα μοχίτο. Έπειτα είπαμε να τσιμπήσουμε και καμιά σαλάτα. Και ανακαλύψαμε ότι είναι πολύ-πολύ ευχάριστο να κάθεσαι σε αυτή τη μεγάλη πλατεία, χωρίς αυτοκίνητα, όπου τα παιδιά βρίσκουν χώρο να παίξουν και να τρέξουν ακόμη και το βράδυ. Ακόμη και το άγαλμα του άλλοτε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα πήρε θέση στο παιχνίδι τους. Ξαναπεράσαμε την μεθεπόμενη ημέρα κι έπαιζαν ελαφρά ελληνική μουσική. Πάλι ωραία φαινόταν...
Οι περισσότερες καλές παραλίες γύρω από τα Χανιά είναι γνωστές σε όλους. Υπάρχουν και μερικές μικρές, λιγότερο διάσημες. Μία από αυτές είναι οι “Καλύβες”. Βγαίνοντας από τα Χανιά προς το Ρέθυμνο, λίγο μετά τη Σούδα. Αμμουδιά, γαλανά νερά και ίσκιος από αλμυρίκια. Αλλά υπάρχει μία λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Πάνω στην άμμο, στη μέση της παραλίας, “σκάει” ένα μικρό ποταμάκι. Πλησιάζεις και σε εκπλήσσουν τα κρυστάλλινα νερά. Πατάς το πόδι σου και φωνάζεις από χαρά. Πιο παγωμένο δε γίνεται! Ένας μικρός διαγωνισμός κουράγιου, ποιός θα βουτήξει πρώτος. Η καρδιά τονώνεται, το μυαλό καθαρίζει και βλέπεις τον κόσμο αλλιώς.
.jpg)
Ενυδρείο (Γούβες – Ηράκλειο): Εντάξει, εδώ προτείνω μία παρασπονδία. Αλλά πιστεύω φανατικά ότι αξίζει μία μικρή εκδρομή από τα Χανιά στο Ηράκλειο, μόνο και μόν ο για να δει κανείς το ενυδρείο. Φέτος, πήγαμε για δεύτερη φορά και στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη επίσκεψη το βρήκαμε βελτιωμένο. Η Κρήτη πρωτοπορεί, αφού η Ελλάδα αδρανούσε μέχρι πρόσφατα και δεν ήταν σε θέση να αναδείξει τον τεράστιο θαλάσσιο πλούτο του Μεσογειακού χώρου. Θα περάσετε καλά όλοι. Μεγάλοι, μικροί, ακόμη και αν δεν είστε λάτρεις της θάλασσας, εδώ θα τη δείτε “από μέσα” και θα σας καταπλήξει.
.jpg)
Τυροκομείο του Γιώργου Μπουρδάκη (Ταυρονίτης): Ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της περιφέρειας των Χανίων. Φυσικά, αυτά τα μαθαίνεις μόνο από καλούς φίλους. Εγώ το θεωρώ εγκληματική αμέλεια, να πάω στα Χανιά Κρήτη και να φύγω χωρίς να φέρω – αντί για δώρο – μαζί μου στην Αθήνα την ασυναγώνιστη κρητική γραβιέρα, μυζήθρα και λαδοτύρι από το τυροκομείο του Μπουρδάκη. Δε θα το βρείτε εύκολα, θα χρειαστεί να ρωτήσετε αν φτάσετε μέχρι τον Ταυρονίτη – που δεν απέχει πάνω από ένα τέταρτο από τα Χανιά.
Το ένατο μυστικό, είναι το γνωστότερο μυστικό της Κρήτης. Κάθε φορά που φτάνει κανείς εδώ, ανοίγει η καρδιά του από την ανυπόκριτη χαρά με την οποία σε υποδέχονται και σε φιλοξενούν. Η χαρά να σε φωνάζουν “κουμπάρε” και να νιώθεις την τιμή που σου γίνεται. Να σου ανοίγουν το σπίτι τους, να σε καλούν στα περιβόλια για να κόψεις φρούτα για τα παιδιά, να σου προσφέρουν το νέκταρ του νησιού: τσικουδιά με μυζηθροπιτάκια, γραβιέρα με μέλι, ανθότυρο ευωδιαστό, αλατσολιές και ελαιόλαδο. Δεν υπάρχουν πολλά καλύτερα πράγματα στον κόσμο.
ΥΓ: Τέλος, θέλω να βραβεύσω το “ρολό κατσικάκι, ψητό στην στάκα”, ως το γευστικότερο πιάτο που δοκίμασα φέτος στα Χανιά (στο “Ταμάμ”, στο παλιό λιμάνι). Ενα πιάτο που θα ζήλευαν – λέω εγώ – τα καλύτερα και ακριβότερα εστιατόρια της Αθήνας...