Τον ξέρουμε τον αΐλανθο. Τον έχουμε ποδοπατήσει αμέτρητες φορές. Στα χωριά τον λένε και «βρωμούσα». Είναι (και) αυτό που -αδίστακτα- ονομάζουμε «παράσιτο». Εισβάλλει παντού, στα πρανή, στους κήπους, στα οικόπεδα ή στα χωράφια. Διώχνει γρήγορα όλα τα άλλα φυτά και επικρατεί. Κανείς δεν τον θέλει στα πόδια του. Κι όμως, ο αΐλανθος έχει μια μοναδική ιδιότητα: δεσμεύει 100 φορές μεγαλύτερες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα απ'όσες δεσμεύουν τα φυτά που διώχνει.
Θα ήταν λοιπόν μια πρόταση, τώρα με την ιστορία («υστερία»;) για τις πράσινες στέγες, να γεμίσουμε τις πολυκατοικίες με «βρωμούσα»; Θα εκατονταπλασιάζαμε τις απορροφούμενες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και θα πατεντάραμε μια ελληνική πρόταση για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Ας ελπίσουμε πως όχι. Στη χώρα του λιγνίτη ο αΐλανθος δεν θα είναι παρά μία έκπτωση, ένα ακόμη ατόπημα της (νέας) αντίληψης περί οικολογίας. ο κύριος στόχος δεν μπορεί να είναι η πράσινη ταράτσα. (Ισως μόνον ως επικοινωνιακή διαφυγή μπροστά στην αδυναμία να διεκδικηθούν και να αναδειχθούν οι μεγάλες ελεύθερες εκτάσεις της πόλης).
Οι πράσινες ταράτσες -διαμηνύεται από πολλές πλευρές- εφαρμόζονται σε πολλές χώρες με ιδιαίτερα αποτελέσματα. Μόνο που οι χώρες αυτές έχουν άλλο κλίμα (με βροχοπτώσεις και μεγάλη σχετική υγρασία) και άλλα προβλήματα, όχι πάντως φωτοχημικό νέφος.
Υποστηρίζεται, επίσης, πως οι πράσινες ταράτσες θα συμβάλουν στην αλλαγή του μικροκλίματος σε μία περιοχή (μερικών δεκάδων οικοδομικών τετραγώνων). Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Οτι θα βελτιώσουν τις ακραίες τιμές της θερμοκρασίας (ιδίως το καλοκαίρι).
Ιnfo
-Αlfred W. Crosby «Η βιολογική επέκταση της Ευρώπης» Αθήνα 1997, ΚΩΣΤΑΡΑΚΗΣ
-Η. Ευθμιόπουλου, Μ. Μοδινού (επιμ.) «Παγκοσμιοποίηση και περιβάλλον» Αθήνα 2002, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
-«Ελληνικός Αστικός Χώρος» από την Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας
-Σταύρου Σταυρίδη (επιμ.) «Μνήμη και Εμπειρία του Χώρου», Αθήνα 2006, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ