Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η πλατεία ήταν η πρωτεύουσα του Δήμου της Χαλέπας. Στα δυτικά της συνοικίας κατοικούσαν εύπορες χριστιανικές οικογένειες και ανατολικά ως τον Πύργο της Χαλέπας κατοικούσαν κυρίως τούρκικες. Ο Πύργος της Χαλέπας ήταν το επιβλητικότερο κτίσμα της περιοχής στα τέλη του 17ου και 18ου αιώνα. Πρόκειται για πυργοκατοικία ( συνηθισμένος τύπος τούρκικου οικοδομήματος στην Κρήτη ) ιδιοκτησία του πλούσιου και φανατικού Τορκου Ουζούν Μεχμέτ Ογλού, γνωστή και ως « Πύργος των Ουζούνιδων» ή « Ζούνιδων».
Πρόκειται για ισχυρό τριώροφο κάστρο, που στις τέσσερις γωνίες είχε και από ένα κυλινδρικό κουβούκλιο σκοπιάς και πολεμίστρες πάνω από την κεντρική είσοδο. Το κάστρο πλαισίωναν βοηθητικά κτίσματα με μορφή της οχυρής κατοικίας (υποστατικά, αποθήκες, στάβλοι). Ο πύργος προστάτευε τον ιδιοκτήτη και την οικογένειά του από εχθρικές επιθέσεις και υπήρξε το κέντρο μουσουλμανικής αντίστασης στους μαχητές του Ακρωτηρίου κατά την επανάσταση του 1897. Μετά το 1924 δόθηκε ως ανταλλάξιμο σε ελληνικές προσφυγικές οικογένειες, ενώ με τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ένα μεγάλο μέρος του κτίσματος κατέρρευσε. Σήμερα σώζεται ένα μέρος του ενσωματωμένο σε νεώτερες κατοικίες, δυστυχώς εντελώς εγκαταλειμμένο από την επίσημη Πολιτεία και αφημένο στην τύχη του.
